คนผู้เดียว คือเฮ็ดให้เจ้าเป็นหลายแท้หล่า
ปานผีป่วงผีบ้า บ่กินข้าวกินปลา
เป็นตาตายนำเขาคัก
คนผู้จอบผู้งาม ผู้แก้มอ่ำถั่มที่อ้ายฮู้จัก
สาวเป็นตาฮัก มื้อนี้ เพิ่นจักหนีไปไส
ใจอ้ายสิขาดนำ แต่เซ้าเท่าค่ำข้าวบ่ตกท้อง
มาส่างบ่ฮักเจ้าของ คนฮักน้องพอแฮงแล้วใจ
บ่พอถอยออกมาแล้วบ่ ฮักเขาต่อสิอยู่หม่องใด๋
ฮู้ว่าเจ้าฮักเขาหลาย
แต่กะบ่อยากให้เจ้าเจ็บต่อไป ลืมเขาได้บ่
บ่คิดว่ามันสิเจ็บปานนี้ ย้อนใจบ่มักดีกะด้อ
ขอบใจที่อ้ายฮักแพงน้องสิเก็บเอาไปคิดต่อ
มื้อนี้สิเจ็บให้พอ มื้ออื่น สิตื่นมาเป็นคนใหม่
ฮู้ว่าอ้ายคิดนำ แต่เซ้าเท่าค่ำข้าวบ่ตกท้อง
บ่แม่นบ่ฮักเจ้าของ แต่ปากน้องยังกินหยังบ่ได้
บ่แม่นบ่อยากจบดอกว่า แต่น้ำตาจอบแต่สิไหล
ขอเวลาจักหน่อยเด้ออ้าย
ฮู้แล้วว่าไผคักหลาย กับใจดวงนี้
ใจอ้ายสิขาดนำ แต่เซ้าเท่าค่ำข้าวบ่ตกท้อง
มาส่างบ่ฮักเจ้าของ คนฮักน้องพอแฮงแล้วใจ
บ่พอถอยออกมาแล้วบ่ ฮักเขาต่อสิอยู่หม่องใด๋
ฮู้ว่าเจ้าฮักเขาหลาย
แต่กะบ่อยากให้เจ้าเจ็บต่อไป
ใจอ้ายสิขาดนำ แต่เซ้าเท่าค่ำข้าวบ่ตกท้อง
มาส่างบ่ฮักเจ้าของ คนฮักน้องพอแฮงแล้วใจ
บ่พอถอยออกมาแล้วบ่ ฮักเขาต่อสิอยู่หม่องใด๋
ฮู้ว่าเจ้าฮักเขาหลาย
แต่กะบ่อยากให้เจ้าเจ็บต่อไป ลืมเขาได้บ่
อ้ายขอเจ็บแทนได้บ่ ใจอ้ายสิขาดนำ